Hondenzoekgroep voor gemeenten Elburg, Oldebroek en Nunspeet: ‘Dit is erg dankbaar vrijwilligerswerk’

Rianne Mooiweer begon twee jaar geleden op Facebook met Hondenzoekgroep ‘t Harde e.o.  Dat ‘en omstreken’ staat in principe voor de gemeenten Elburg, Oldebroek en Nunspeet. “Soms komt het ook voor dat we zoeken in Epe en Heerde”, legt de initiatiefneemster uit. Over zoeken langs de snelweg (en langs het spoor), dankbare baasjes én de wens om een warmtecamera aan te schaffen.

Barry Wensink

Stel, je trouwe viervoeter loopt weg en je hebt geen idee waar je moet zoeken. Dan is het maar wát fijn dat er een beroep op een hondenzoekgroep kan worden gedaan. “Zo’n zes jaar geleden ben ik als vrijwilliger een landelijke groep gaan helpen. Het is leuk om te doen en je komt soms op plekken waar je anders niet zo snel komt. Bovendien is het erg dankbaar werk”, legt de inwoonster van ‘t Harde uit. Zelf bezit ze twee honden, maar een beroep op anderen heeft ze nooit hoeven te doen. “Er liep één keer een hond weg, maar die was gelukkig na vijf minuten weer thuis. Ik moet er niet aan denken dat één van mijn honden langer vermist is. Volgens mij zou ik geen oog meer dicht doen.” Twee jaar geleden heeft ze in ‘t Harde de zoekgroep opgericht en inmiddels zijn er ongeveer 25 vrijwilligers die helpen. Zij zitten allemaal in een groepsapp, zodat de lijntjes kort zijn als hulp bieden gewenst is.

De mensen van Hondenzoekgroep ‘t Harde e.o. komen direct in actie en daarbij heeft Rianne Mooiweer de coördinerende functie in handen. “Qua drukte is er geen peil op te trekken. Soms is het enkele maanden rustig en dan hebben we ineens vijf meldingen per week.” Het werk begint als iemand laat weten dat de viervoeter vermist wordt. “We gaan eerst in gesprek met de eigenaar. Kijk, een hond die ‘zomaar’ zijn eigen weg kiest, loopt vaak niet ver weg. Is de hond geschrokken en is er sprake van paniek, dan is de afstand meestal veel groter en daar passen wij het zoekgebied op aan. Ook willen we graag weten hoe het gedrag van de hond is.” Wordt de hond gevonden, dan kan met behulp van een chipreader worden vastgesteld of het inderdaad het vermiste dier is.

We vragen naar bijzondere zoekacties en al snel komt de laatste dag van vorig jaar voorbij. “Toen hadden we zes vermissingen, maar dat komt natuurlijk door het vuurwerk. Die dag ben ik niet thuis geweest, maar was ik constant bezig. Gelukkig zijn alle honden weer bij hun baasjes gekomen.” Soms loopt het minder goed af. “We hebben eenmaal meegemaakt dat een hond verdronken is en een keer dat een hond is aangereden door een trein. Dat soort vermissingen duren soms een week. In het geval van die aanrijding is het spoor ook tijdelijk afgesloten geweest. Prorail belde ons om te zeggen dat ze de hond gevonden hadden op het spoor.” 

In sommige situaties wordt een speurhond ingezet. “Soms moet je wat als je geen melding krijgt waar de hond gesignaleerd is. Dan is het moeilijk zoeken, omdat je het gebied niet precies weet. Gelukkig loopt het bijna altijd goed af en dat geeft energie om door te gaan.” Rianne Mooiweer maakte ook een zoektocht langs de snelweg mee. “Uiteindelijk hebben we de hond met een vangkooi te pakken gekregen. De snelweg moest zelfs afgesloten worden. De hond liep er al vier dagen in de buurt en liet zich niet vangen. We kregen er veel telefoontjes over en Rijkswaterstaat had er ook genoeg van.” 

Onlangs was er nog een bijzondere vermissing en die liep goed af. “Het hondje van een oude man uit Putten was weggelopen in het Hendriksbos, tegenover camping De Tol. Meneer was op vakantie in Nunspeet. Een vreemde omgeving voor de hond en zielig voor die man. We hebben een vangkooi en een geleende warmtecamera aangezet, maar konden hem niet vinden. En die man maar roepen naar zijn hond op de parkeerplaats in het bos. Staat de hond na twee weken zomaar voor de deur van het vakantiehuis.”

De vrijwilligers werken samen met andere hondenzoekgroepen, onder andere in Zeewolde en Flevoland, en hebben nauw contact met de Dierenambulance. “Zij bellen regelmatig als ze ergens een hond oppikken en dan kijken we of het dier als vermist is opgegeven.” Ook met politie en boswachters is regelmatig contact. “Als we ‘s avonds in het donker willen zoeken in het bos heb je daar toestemming voor nodig”, luidt de uitleg van Rianne Mooiweer. 

We vragen of er wensen zijn. “We hebben zelf een vangkooi en een wildcamera. Via een doneeractie proberen we een warmtecamera bijeen te krijgen. Zeker nu de dagen korter worden, komt dat goed van pas.” 

Samen met Klaver4reclame verkoopt de Hondenzoekgroep gegraveerde hondenpenningen. Het is een (bescheiden) bron van inkomsten, maar dat is niet de belangrijkste reden om dit te doen. “Het is mooi dat we zelf chips kunnen uitlezen, maar een penning is nog altijd de snelste manier voor een hond om uiteindelijk thuis te komen.”