Column André Klompmaker: Hansi

Sporters blijven vreemde, ondoorgrondelijke wezens. Bij elke sporter komt er een moment dat je door hebt dat je beter kan stoppen met actief wedstrijd rijden. Bij de één komt dat vroeger dan bij de ander en bij sommigen komt het te laat. Maar als je eenmaal met die competitiedrift bent bezet, dan gaat het er vaak niet meer uit. 

De één begint na een paar jaar weer opnieuw, de ander slaat door met niets doen en wordt moddervet. Weer een ander gaat postzegels sparen of postduiven houden. Zelf probeer ik er een beetje tussendoor te laveren, maar competitie drang is mij ook niet vreemd. In de winter doen we dat op de schaats, maar ook op de rollerbank bij ons in de zaak. 

We hebben er een beeldscherm voor staan en beklimmen dan een berg in Frankrijk met mooie beelden er bij. Soms is het Alpe Huez, de Galibier maar de Cold`Ornon is onze favoriet. Ik probeer die dan zo snel mogelijk op te rijden en meestal lukt dat ruim binnen de 50 minuten. Pa vindt het ook een leuk spelletje voor regenachtige dagen en die fietst dan ook naar boven. Wel iets langzamer, maar hij trapt door tot hij er is. Mijn collega Hans Pieterse (Hansi) oud-marathonschaatser en zelfs Nederlands Kampioen, vindt dit ook leuk en trapt zich ook de schompes tegen die bergen op. Zoals ik al zei zit er enige competitie drang in en proberen we elkaar te verslaan. Voor we beginnen vullen we het persoonlijke gewicht en het gewicht van de fiets in om een zo reëel mogelijk beeld te krijgen. Onze Hansi is een Amsterdammer en praat veel en luid. 

Volgens mijn zoon Aleid werd het tijd dat we Hans te grazen namen. Het was een regenachtige morgen en pa had op de rollerbank de Col d`Ornon beklommen en dat ging prima. Gelijk er achteraan wilde Hans dat ook doen. We hebben zijn gewicht in gesteld en het gewicht van de fiets hebben we op 80 kilo gezet ipv acht kilo. Hans trapte zich helemaal leeg, maar kwam niet boven. Drie kilometer onder de top moest hij opgeven. Super gefrustreerd kwam hij naar beneden en snapte er niets van. Opa kwam wel boven en hij niet. Zonder iets te zeggen pakte hij zijn spullen en ging naar huis. De volgende dag hoorden we dat hij zo van slag was dat hij een uitgebreid onderzoek bij de huisarts had aangevraagd. Er moest iets met zijn lijf aan de hand zijn, want andere keren kon hij ook naar boven fietsen. We hebben hem toen maar snel verteld dat we hem in het ooitje hebben genomen. Het nadeel is wel dat hij nu zo hard naar boven fietst dat ik hem niet meer bij kan houden.

André Klompmaker.