Column André Klompmaker: Jaap ......

Als jochie van 6 werd ik benaderd door buurman Henk Top of ik niet op voetballen wilde. Hij zag waarschijnlijk een stuiterende ADHD’er die wel tot bedaren zou komen op het veld. Mijn ouders stemden er in toe als ze maar niet hoefden te komen kijken. Toen ik op mijn 14e ging skeeleren bleef ik in de winter voetballen. Wel verhuisde ik van het middenveld naar de goal en later naar de spits. Niet omdat ik zo goed was, want waarschijnlijk wist de trainer ook niet goed wat hij met me aan moest. Maar mijn hart ging steeds meer uit naar de individuele sporten. 

Skeeleren lag me erg en het zou logisch zijn dat ik ging schaatsen, maar daar kwam het niet van. Ik kwam toen voor het eerst de naam Jaap tegen in mijn leven. Niet mijn buurjongen Jaap de Groot waar ik mee voetbalde, maar Jaap van de Beek. Jaap reed cyclocross wedstrijden en was in 1970 Nederlands Kampioen geworden. Ik ging kijken bij een wedstrijd waar Henk van`t Hul ook meedeed. Na afloop mocht ik een rondje rijden op Henk zijn fiets en ik was verkocht. Ik prepareerde een cyclocross fiets (oude racefiets met andere voorband) en op het voetbalveld hebben ze me nooit meer gezien. 

Wat een prachtige sport was dat. Dwars door weilanden en soms met gevaar voor eigen leven de afdaling in tussen bomen door op een fiets waar de remmen niet echt van werkten. Ik had toen ook nog niet van de mooie schoentjes en reed op oude gympies met gewone pedalen. Zes winters heb ik hiervan genoten toen ik toch maar eens ben gaan proberen of het schaatsen wat voor me was. Dit was ook in de lijn van die andere Jaap; Jaap Eden. Wielrenner en uitmuntend schaatser. Deze Jaap leefde van 1873 tot 1925 en rijgde de overwinningen aan elkaar. De ijsbaan in Amsterdam werd ook naar hem vernoemd en nog steeds bestaat de Jaap Eden sportprijs. 

Jaap Eden was naast groot sportman ook levensgenieter. Roken, drank en vrouwen wonnen het nog wel eens van zijn sportieve ambities. Doordat ik me vol op het schaatsen en skeeleren stortte, werd het wielrennen minder. Toen ik begin dertig was, heb ik het weer wat opgepikt. 

Als jochie was ik gehard door o.a. mooie Appie en nu kwam ik zijn zoon tegen: de volgende Jaap; Jaap ten Have. Je kon merken dat hij de fijne kneepjes van pa had meegekregen, al luisterde hij niet altijd. Jaap ontwikkelde zich snel en als hij een mooie prijs reed was pa zo trots dat hij het hele café trakteerde. Jammer genoeg is hij veel te vroeg gestopt. 

Wel ironisch dat ik door Jaap van de Beek ben gestopt met voetballen en dat hij nu voorzitter is van ESC. Zal ik nu weer overstappen op het voetbal?

André Klompmaker