Erik van Wijhe uit Oosterwolde: ‘Ons vertrouwen op een goede afloop werd enorm op de proef gesteld’

Ze zijn respectievelijk 43 en 17 jaar oud en delen een sportieve ambitie: 200 kilometer schaatsen op de Weissensee in Oostenrijk. Erik van Wijhe uit Oosterwolde neemt op 26 januari voor de vijfde keer deel aan de RKC Prestatietocht; Esther Korenberg uit Kamperveen gaat de uitdaging voor de eerste keer aan. Het belangrijkste doel: geld inzamelen voor het René Kids Centre in Namibië.

Hanneke Bloemendaal

De basis voor Eriks schaatspassie werd gelegd in zijn jeugd. “In mijn beleving kon je in de winter altijd schaatsen”, vertelt hij. “Mijn vader was melkveehouder, we woonden in de polder. Je knoopte je schaatsen onder de laarzen en je ging. Tot mijn 11e of 12e jaar heb ik op houtjes gereden, tot mijn grote frustratie overigens, want iedereen om me heen had ‘echte’ schaatsen. Van lieverlee begon het te kriebelen om ooit deel te nemen aan de Elfstedentocht. Ik maakte die opmerking tegen een kennis en die reageerde dat hij wel ‘iets anders leuks’ voor me wist.” Lachend: “Vervolgens meldde hij me min of meer gelijk aan voor de RKC Prestatietocht.”

RKC Prestatietocht

We schreven er al eerder over in deze krant: de RKC Prestatietocht is een initiatief van oud-marathonschaatser René Ruitenberg uit Wezep. De deelnemers laten zich sponsoren en gaan de uitdaging aan om mee te doen aan de Alternatieve Elfstedentocht op de Weissensee in Oostenrijk. De opbrengst is bestemd voor het René Kids Centre in Namibië. Het centrum biedt hoop aan kansarme kinderen: er is een centrale zaal waar diverse activiteiten worden gehouden, er zijn klaslokalen, gastverblijven, een professionele keuken en sportvelden. Het geheel wordt gerund door lokale medewerkers. Erik: “Het belangrijkste doel is om geld in te zamelen voor kinderen in Namibië. Dat het een christelijke organisatie is en daarmee ook het geloof overgebracht wordt, geeft het geheel voor mij iets extra’s. Daarnaast heb je ook een persoonlijk doel: namelijk je eigen prestatie neerzetten. Voor de ene deelnemer is dat 100 km, voor de ander 200 km. Mijn doel is om de hele tocht uit te rijden. Dat doel had ik vorig jaar ook, maar helaas waren de weersomstandigheden toen heel slecht. De officiële Alternatieve Elfstedentocht werd zelfs afgelast. Ons vertrouwen op een goede afloop werd echt op de proef gesteld, maar uiteindelijk hebben we toch onze eigen tocht gereden.” Na 90 km kwam Erik helaas hard ten val. “Ik had gelukkig een helm op, krabbelde overeind en heb vervolgens nog 10 kilometer geschaatst om de 100 vol te maken, maar daarna ging het niet echt meer. Ik bleek een hersenschudding te hebben en had ook hele pijnlijke ribben. Je kan je voorbereiden wat je wilt, maar als het ijs slecht is, dan houdt het op.” Ondanks de heftige weersomstandigheden haalden de deelnemers ruim 65000 euro op voor het René Kids Centre.

 Een trainingsfoto van Esther van vorig jaar. 

Eerste keer

De 17-jarige Esther uit Kamperveen gaat de RKC Prestatietocht voor de eerste keer schaatsen. “Mijn opa, oom en neef doen elk jaar mee. Vorig jaar had ik examenjaar, dus kon ik niet deelnemen. Ik heb toen wel beloofd om dit jaar mee te doen. Samen met mijn neef Benjamin heb ik een autowasdag georganiseerd om geld in te zamelen. We streven naar 500 euro per persoon aan sponsorgeld.”
Esther, die inmiddels fysiotherapie studeert in Utrecht, schaatst al vanaf haar 8ste jaar. “Iedereen schaatst in mijn familie. De afgelopen jaren trainde ik in Heerenveen voor regionale marathonwedstrijden.” Esthers streven is om in Oostenrijk de volledige 200 km te schaatsen. “Momenteel trainen we op de schaatsbaan in Deventer. Dat is natuurlijk wel anders, omdat het rondjes zijn van 400 meter. Dat betekent heel veel rondjes schaatsen en dat is best pittig. Ik zit nog niet op de 200 kilometer. Op de Weissensee zijn het echter lange rechte stukken, dus dat lijkt me makkelijker. Naast schaatsen train ik ook door veel te fietsen.” Ze besluit: “Ik vind het een mooi doel, dus ga er echt mijn best voor doen.”

Erik traint ook in Deventer: “Ik rijd een paar keer per week heen en weer om te trainen. In combinatie met een jong gezin dat ook aandacht nodig heeft, is dat nog wel eens puzzelen. Maar als je er eenmaal bent, is het weer fantastisch. Binnen de groep heerst echt een familiegevoel. En je weet bovendien waar je het voor doet.”